We leven in een snel tijdperk, alle ballen moeten we hoog zien te houden. Alles hebben we het liefst op orde: ons gewone leven, de contacten in het echte leven, hen die we kennen op de digitale snelweg. Tijd is vaak een dingetje. Al het nieuws komt daarnaast ook veel sneller bij ons binnen, daar wil ik ook nog wat van vinden. Ondertussen krijgen we ook nog de slogans om de oren: oog hebben voor elkaar, waardig oud worden. Hoe dan, wanneer dan? Zo kreeg ik laatst ook op mijn kop.

Op een begrafenis had ik toegezegd dat ik binnenkort eens langs zou komen. Een teleurgestelde mail kreeg ik binnen. Ik was de toezegging niet nagekomen. Terechte opmerking, excuses te over; de tijd vliegt, zoveel afspraken, onverwachte ontwikkelingen en ga zo maar door. Gelijk maar een afspraak gemaakt. Ruim vijftig jaar getrouwd zijn geweest en je partner overlijdt. Het kost moeite om dit verlies te boven te komen. De eigen gezondheid is ook niet optimaal waardoor erop uit gaan ook niet tot de opties behoort. In huis lijkt alles bij het oude gehouden te worden, dan is wellicht de ander gevoelsmatig nog heel dicht bij. Mensen die toegezegd hadden om regelmatig even langs te komen, komen hun afspraken niet na. Eenzaamheid slaat toe. Eigenlijk is een diepe wens... om weer samen met de partner zijn. Ik neem me voor om mijn leven te beteren, tijd kun je maken. Toch maar regelmatig een bakje thee gaan drinken, zoveel moeite is het niet.

Aan de zijlijn mocht ik recentelijk een beetje advies geven aan een andere mantelzorger. Want de ouder is op hoge leeftijd en nog helemaal zelfstandig, tot er iets gebeurd waardoor het hele leven over hoop komt te liggen. Bruut wordt het vertrouwen in de mensheid, in de eigen omgeving waarvan men dacht dat deze veilig was, verstoord. De gezondheid, die eigenlijk behoorlijk goed was, gaat hard achteruit. Wat eerst zo vanzelfsprekend goed ging, gaat niet meer. Vergeten te eten, onvoldoende drinken, het gas vergeten uit te doen. De deur niet meer uit durven. Hulp was tot voor kort niet nodig, die was ook nog niet ingeschakeld, alles kon hij immers zelf. De mantelzorger woont niet in dezelfde plaats. Dus het wordt voor diegene heen en weer toeren, veel telefonisch contact, zorgen dat zorg geregeld wordt. Een hele nieuwe wereld gaat er open, evenzoveel drempels. Voor dat die geslecht zijn. Fijn dat er dan uiteindelijk na eindeloos veel telefoontjes naar instanties eindelijk licht aan de horizon komt.

Een oververhitte man zie ik bij een balie staan. Het gesprek verloopt niet vlot, wederzijds zie ik behoorlijke irritatie ontstaan. Op de een of andere manier trok het mijn aandacht, even kijken hoe het zich ontwikkelt en wie weet kan ik wat betekenen. Nadat de man teruggekeerd was naar zijn gezelschap ben ik er toch maar even op afgestapt. Niet dat ik dacht dat ik het wel even op kon lossen, maar wie weet. Na het verhaal aangehoord te hebben bleek de totale historie toch wat gecompliceerder te liggen. Van zoon naar plotseling mantelzorger van beide ouders. Je wereld is opeens veranderd, het lontje is ook wat korter. De frustratie en irritatie kon ik wel begrijpen, ook de onmacht en onrust. Van een verbitterd naar een rustig open gesprek. Wie weet heeft het geholpen om gewoon even de tijd te nemen om naar het hele verhaal te luisteren.

Tijdens een van mijn wandelingen met de hondjes kwam ik een ouder stel tegen. Heerlijk hand in hand, met elkaar keuvelend. Ze groeten me met een glimlach. Ik kijk ze nog even na, ook met een glimlach. Ze lijken tevreden en gelukkig met elkaar, hopelijk kunnen ze zo nog heel lang samen zijn en genieten. En mocht het ooit zo ver komen dat dit geluk niet meer gewoon is, hoop ik echt dat er mensen zijn die de tijd nemen om een echt luisterend oor te bieden of tijd hebben voor gewoon een kopje thee of koffie. Of alleen ‘slechts’ hulp geven in de vorm van advies.

Soms helpt het om gewoon even echt oprecht te luisteren en tijd voor elkaar te maken. Ik hoop dat als ik ooit in een situatie kom dat ik eenzaam word, hulp nodig heb of alleen een luisterend oor, dat er ook iemand voor mij klaar staat. Oprecht even de tijd heeft voor mij, soms kan tien minuten al het verschil maken, want zo vanzelfsprekend schijnt het allemaal niet meer te zijn.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk