Mijn vader zei vroeger heel vaak: het is gemakkelijker om ziek te zijn als je een arm gebroken hebt en je dus gips hebt, dan wanneer je iets anders mankeert. Dat zien mensen niet en dan oordelen ze al gauw dat er niks aan de hand is en dat je je wellicht aanstelt.

Met alle ontwikkelingen die ik zo in een korte tijd achter de rug heb, heb ik een mooie kans om de stelling van mijn vader uit te testen. Mijn omgeving was het er niet mee eens, vind mij eigenlijk eigenwijs en dan druk ik me nog heel zacht uit. 

Na een week gips werd het tijd om een bot te verstevigen met een plaatje en schroeven. Met als bijkomend voordeel dat gips niet meer nodig was. De week met gips was het heel erg zichtbaar dat ik dus ik wat aan een arm mankeerde. Na de operatie was het dringend verzoek om het drukverband minimaal 48-uur te laten zitten. Ik heb me er keurig aan gehouden. Vervolgens heb je opeens een onderarm zonder enige bescherming, die nog wel aan het herstellen is. Gelukkig had ik een sling, soortement mitella meegekregen, voor mijn gemak/herstel en ook voor de buitenwereld als zichtbaarheid.

Het grote voordeel van het dragen van gips is dat velen gelijk rekening met je houden. Belangstellend vragen wat er aan de hand is en of het allemaal goed gaat komen. Mensen die voorheen ook geen oprechte interesse toonden bevestigen dat ook nog eens door daar ook heel consequent in te blijven. Wel heel duidelijk en eerlijk.

Maar goed, gaandeweg is de pijn steeds een beetje minder aan het worden. Het gevolg is dat ik ook de sling niet altijd omdoe. Verstandig of onverstandig? Geen idee. Ik doe wat goed voelt. Maar ook met als gevolg dat ik merk dat mensen (als je een sling om hebt) wel rekening met je houden en zonder niet. Met mijn neus werd ik op de feiten gedrukt toen ik een broodje ging kopen bij een bakker. Ik betaalde contant en liep een beetje te worstelen met het vasthouden van mijn portemonnee. Ik had geen hand vrij om het wisselgeld aan te pakken. Beleefd vroeg ik of de jongeman het wisselgeld op de toonbank wilde leggen, zodat ik het even op mijn gemak vanwege een ongemak aan mijn pols het in de portemonnee kon zien te krijgen.

Het antwoord verbaasde me wel een beetje... Ik hoefde geen excuus te verzinnen om het wisselgeld op de toonbank neer te laten leggen. Dat wilde hij zo ook wel doen. Toen ik als antwoord het litteken op mijn pols liet zien kreeg ik 'oke' terug. 

Zoals ik het nu ervaar klopt de stelling van mijn vader. We gaan uit van uiterlijkheden en oordelen van daaruit. Om nu iedereen die wat mankeert van gips te voorzien is ook zo wat. Al zou het wel heel duidelijk zijn en meteen zichtbaar. Mooi leermoment voor mij om toch een helder en duidelijk signaal af te geven als het nodig is. Maar ook, beter opletten om signalen van anderen op te vangen. Want er zullen ongetwijfeld meer ‘mankementen’ zijn die niet zichtbaar zijn en waar men niet te koop mee wil lopen. Oordelen op basis van uiterlijk doen we wel heel gemakkelijk. Misschien zo nu en dan eerst nadenken en pas oordelen als we alles weten.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk