Onze mooie Nederlandse taal is op de terugweg. Steeds meer vreemde, vooral Engelse, of beter gezegd, Amerikaanse, woorden wringen zich met geweld ons spraakgebruik in en er schijnt geen einde aan te komen. En het vervelende is dat bijna iedereen er aan mee doet.
Onlangs stapte ik ons winkelcentrum De Ridderhof via de ingang aan de Kerkweg binnen waar bovenaan het trapje een bordje stond met: caution, wet floor omdat ze daar de vloer aan het dweilen waren. Ik liep verder en kwam achtereenvolgens zaken tegen als: Handy man, Action, Delifrance, Specsavers en Pearl.
En dat is nog maar ons kleine winkelcentrumpje in het nietige Ridderkerk.

Stel je voor: een vluchteling, asielzoeker, migrant of hoe ze dan ook heten mogen heeft via een lastige taalcursus een verblijfstatus gekregen en stapt nietsvermoedend de Ridderhof binnen en ziet dit bordje staan en al die rijk ingerichte winkels met die vooral Engelse namen. Wat denkt zo’n man of vrouw? Misschien wel: Heb ik daar al die moeite voor gedaan?

Als ik op de televisie de soms irritante reclames zie met de meest afgrijselijke zinnen en woorden, soms zelfs met taalfouten vraag ik me af waar dat moet eindigen. Spreken we over twintig jaar alleen nog maar in knauwende Amerikaanse zinnen of krijgen we voor die tijd nog ons verstand terug?
Zouden we dan überhaupt (sorry) nog wel met elkaar praten of doen we dan alle conversatie schriftelijk af per social media (daar heb je er weer een) af. Misschien zijn tegen die tijd ook onze stembanden zover gedegenereerd dat we allen nog maar onverstaanbare klanken kunnen uitstoten, wat bij sommigen nu al het geval lijkt te zijn. Bezoek maar eens een voetbalwedstrijd in de Eredivisie.
Dat wij een mooie taal hebben staat buiten kijf. Want welk volk kan zich er op beroemen een prachtig, voor buitenlanders onuitsprekelijk, woord als angstschreeuw in haar taal te hebben?
Acht medeklinkers achter elkaar, de Duitsers konden in de oorlog (en nu nog niet) het woord Scheveningen al niet uitspreken laat staan dit.

Kijk voor de lol, nou ja lol, maar eens op Facebook of een dergelijke leuterinstantie en de verloedering van onze taal dendert als een lawine over je heen.
Iets ziet er misschien wel cool uit maar mensen zijn ook flabbergasted omdat ze hun targets niet gehaald hebben. As we speak.
Nee, dan de Belgen, en dan bedoel ik de Vlamingen, die tot onze grote schande vaak het nationaal dictee winnen omdat zij weten wat het is om voor een eigen taal te moeten vechten. Hoewel dat ook niet altijd even zuiver gaat want een morning after pil noemen zij een ’s anderen daags pastille waarbij pastille toch verdacht veel op een Frans woord lijkt.

Ja, ik weet het, ik ben een ouwe zeur die niet met zijn tijd meegaat en iedereen maakt fouten. Ook in dit stukje staan er waarschijnlijk wel een paar maar ik ben bang dat als het zo doorgaat over twintig jaar niemand in dit land het mooie woord verontrust meer kent.
En dat is wat ik ben.