Er zijn van die dingen die je voor vanzelfsprekend houdt in een beschaafd land. Stromend water. Werkend internet. Een brug die het doet. Maar wie de laatste tijd op de A29 rijdt, weet dat dat laatste inmiddels pure luxe is geworden.

Welkom bij de Haringvlietbrug: ooit een knap staaltje Nederlandse waterbouwkunde, tegenwoordig een sta-in-de-weg die op gezette tijden — elk uur tussen 10:00 en 15:00 — besluit dat auto's even niet belangrijk zijn. Want stel je voor dat er een zeilboot met een iets te hoge mast onderdoor wil. Of beter nog: stel je voor dat er geen enkele boot is, maar dat Rijkswaterstaat tóch wil “testen”. Dan moet de brug gewoon open. Want software. Omdat het kan.

Daar sta je dan. Vrachtwagens vol bederfelijke waar, huilende kinderen op de achterbank, een hond die dringend moet plassen, en naast je een forens met de blik van iemand die al drie podcasts en zijn geloof in de mensheid heeft opgegeven. Alles en iedereen op pauze, omdat ergens een twintiger in een korte broek zijn middagpauze op een zeilboot doorbrengt. Zonder vracht, zonder doel, behalve het gevoel van vrijheid. Lekker onder de brug door, terwijl een file van vijf kilometer zich afvraagt waarom asfalt tegenwoordig minder prioriteit lijkt te hebben dan polyester.

En nee, dit is geen zeldzaam incident. De brug hapert vaker dan een koffiezetapparaat uit 1987. Storing hier, software daar, en als klap op de vuurpijl opent de brug ook als er helemaal niemand is om door te laten. “We willen testen in een normale situatie,” aldus Rijkswaterstaat. Normaal, jawel. Want het is natuurlijk de normaalste zaak van de wereld om een snelweg tot stilstand te brengen in het holst van de dag zodat iemand kan kijken of de software nu wél snapt dat een brug omhoog ook weer omlaag moet.

Misschien is dit gewoon het nieuwe normaal. Misschien moeten we accepteren dat de logistiek van een snelweg het onderspit delft tegen het recht van de recreatiezeiler. Of misschien, heel misschien, moeten we ophouden bruggen te bedienen alsof het kermisattracties zijn en eens goed nadenken over prioriteiten in een land waar bereikbaarheid geen grap zou moeten zijn.

Tot die tijd? Zet maar vast een klapstoeltje in de kofferbak. De brug gaat zo weer open.

Tip voor Rijkswaterstaat: die brug nóóit meer open. Alleen in uiterste nood.