75 jaar vrijheid. Dat is een heel lange tijd, een mensenleven! En meer dan ik ooit had verwacht houdt dit gedenkjaar mij bezig. Hoe dat is gekomen? In het voorjaar van 2019 stond ik op het strand in Normandië, ik liep langs de onvoorstelbare rij graven. Graven van vooral jonge mannen. Wat zette mij dat aan denken. Zou ik het kunnen, mijn jongens laten gaan. Vechten voor een vrijheid die niet dichtbij is. Naar een land wat niet van mij is? Onvoorstelbaar moedig dat velen toch gingen.

In de zomer van 2019 maakten wij een mooie tocht door Duitsland en Polen. Weimar, Dresden, Krakau, Berlijn, Potsdam. Prachtige plaatsen maar wel met een verdrietig verleden. De verhalen van die we daar hoorden maakten diepe indruk. De 2e wereldoorlog en de DDR tijd hebben diepe wonden geslagen die ook nu nog gevolgen hebben. We bezochten Auschwitz en Birkenau. De georganiseerde vernietiging en totale ontmenselijking maakte zo verdrietig en boos. Dit nooit meer. Maar is dat haalbaar? En wat kan mijn rol dan daarin zijn?

Ik denk dat niet alleen grote en heroïsche stappen bijdragen aan vrijheid. Juist de kleine keuzes van mensen zijn belangrijk. Iedereen is welkom , iedereen doet mee. Vrijheid ontstaat daar waar men elkaar wil ontmoeten en (h)erkennen. Ook wanneer je anders denkt dan die ander. Die houding zorgt voor een voedingsbodem van vrede.

75 jaar vrijheid. We mogen niet vergeten wat dat heeft gekost. Deze maanden zult u die zin vaak horen. De verhalen van mensen die weten hoe het is om niet vrij te zijn moeten blijvend gedeeld worden. De mensen van de ChristenUnie Ridderkerk gaan daarom komende weken op pad om een deel van die Ridderkerkse verhalen op te halen. Zodat we nooit vergeten wat een zegen die vrijheid is! We nodigen je van harte uit om deze mooie verhalen mee te lezen op onze Facebook en/of Instagram pagina.