Wat vliegt de tijd! Gisteren was het op de kop af al weer negenentwintig jaar geleden dat ik het genoegen mocht smaken om moeder te zijn geworden. Mijn allereerste woorden toen ik het frummeltje in mijn armen mocht sluiten waren absoluut niet de charmantste! Het kleine ding zat nog onder de huidsmeer, gelukkig is dat helemaal goed gekomen.

Maar wat is dat hard werken om die kleine mensjes op te voeden, ze normen en waarden bij te brengen. Met vrij strenge, maar oh zo rechtvaardige eigen ouders als voorbeeld wilde ik het toch beter doen. Wat dat beter doen dan in zou moeten houden en hoe je dat zou moeten vormgeven, daar had ik nog niet over nagedacht. Ook had ik toentertijd nog niet in de gaten dat er op zo’n mormeltje een eigen kopje zat.

Af en toe koorddansen om alles een beetje in balans te houden en ondertussen ook echt een ouder zijn. Soms was nee gewoon nee en geen discussie mogelijk. Maar ook ludieke manieren verzinnen om ze op het goede pad te houden. Zo was er op een gegeven moment een woord bij ze in de mode die ik niet vond passen in netjes taalgebruik. Met elkaar hebben we toen besloten om elke keer dat dat woord gebezigd werd 50 cent in een potje te doen. Van de opbrengst zouden we met elkaar naar hun favoriete fastfood keten gaan. En oeps, ook ik heb er een paar keer een muntje in moeten gooien. Uiteindelijk had het wel geholpen en de hamburgers die we bij elkaar gespaard hadden smaakten beter dan anders.

Met een knoop in mijn maag heb ik op een gegeven moment moeten vertellen dat de wortel die in de schoenen zat niet bij een paard terecht kwam, maar dat de cavia’s een extra lekkernij kregen in deze maand. Bij mijn eerste dikke tranen, de middelste haalde zijn een schouders op en de hekkensluiter; ach mam, dat is beter dan die tekeningen die je in de prullenbak hebt gegooid. Ik heb heel hard gebloosd... maar ook geweldig om te zien dat ze ook ieder een eigen ik hebben.

Mijn allermooiste Sintcadeautje heb ik dus 29 jaar geleden mogen ontvangen, de start van een leven met mouwen opstropen, hard werken, zorgen maar ook veel liefde terugkrijgen. Dit cadeau en de andere die volgden hebben me vele grijze haren bezorgd, rimpels van het lachen en huilen.

Zo terugkijkend op al die jaren, kan ik niet anders zeggen dat al het harde werken het waard is geweest. Drie prachtige volwassenen die ieder op hun eigen wijze in het leven staan, maar wel in balans. Die ondanks dat ze groter geworden zijn dan ik, nog altijd mijn kleintjes zullen zijn. Ooit worden de rollen wellicht omgedraaid. Ik hoop dat ze dan met zo’n zelfde mantel der liefde voor mij zullen gaan zorgen. Ook dat zal hard werken worden met zo’n eigenwijs portret als ik.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar RIdderkerk