Weer te laat in de les. Een boos gezicht van jou en een boos gezicht van mij. Waarom lukt het nu niet om op tijd te komen, om sowieso aanwezig te zijn in de les. Je wil gewoon niet en misbruikt de studiefinanciering. En toch, wanneer je er bent in de les doe je zo goed mee.

Ik ga met je in gesprek. Er zit een wereld van ellende achter jouw verhaal. Je bent niet meer welkom thuis maar ook nog niet in staat om op eigen benen te staan. Het lukt je niet om te leren en je moet stoppen met je opleiding. Je vergeet je OV stop te zetten, door de stress heb je niet in de gaten dat je rekeningen op tijd moet betalen. En waar moet je wonen?

Gelukkig zoek je hulp en krijg je een maatschappelijk werker die echt voor jou gaat. Je vindt woonruimte en schrijft je in voor een opleiding. Eigenlijk past school niet in je agenda. Teveel moet je werken om je schulden af te lossen. Dat is de reden dat je bijna niet op school bent. En wanneer je er wel bent? Dan meld je je ziek op je werk. Trieste cirkel.

’s avonds lees ik de plannen die de gemeente heeft om armoede te bestrijden en financiële problemen op te lossen. Meer dan 300 Ridderkerkers zitten in de schuldhulpverlening. De gemiddelde schuld die deze mensen hebben bedraagt € 38.500 euro. Er zijn vast meisjes tussen zoals jij. Ik hoop dat de gemeente manieren vind om te voorkomen dat schulden oplopen. Ik hoop dat de drempels van het gemeentehuis laag zijn zodat iemand binnen durft te lopen. Bovenal hoop ik dat er bij de gemeente mensen werken met een groot hart. Die jou zien en niet je schulden. Die op tijd signaleren en doorverwijzen. Zodat er weer hoop ontstaat. Voor meisjes zoals jij.