Een onderwerp had ik al helemaal ingedachten voor deze column. Mijn moeder is afgelopen week 80 geworden en ik wilde jullie mee laten genieten hoe zij heeft genoten. In deze tijd met alle coronamaatregelen was het wel een dingetje. Maar het is gelukt. Genoten heeft ze, van alle kaarten, bloemen en belletjes. Zoals ze zelf zei: ik had nooit gedacht deze leeftijd te mogen halen. Maar deze mijlpaal is weer binnen en een mooie herinnering is gemaakt.

Inmiddels is de wereld voor mij weer even heel anders en ik hoop tijdelijk. Een val heeft er voor gezorgd dat ik toch eens aan mijn valtechnieken moet werken. Daar ben ik kennelijk nog niet goed in. Dat bleek wel tijdens een val van de week dat mijn botten het nodig vonden om te breken. Ik zit nu dus opgescheept met een mooi gipsarmpje.

Beetje jammer, het begin en de rest van mijn vakantie had ik heel anders in gedachten. Maar goed, het is zoals het is. Gelukkig was ik in gezelschap van mijn team toen het gebeurde. Fijn is het dat er gelijk actie ondernomen werd om mij naar de eerste hulp te brengen. Anderen wierpen zich op om mijn stalen ros weer naar huis te brengen. Op zo’n moment kan ik alleen maar blij zijn met zulke mensen om mij heen.

Vaak genoeg kom ik in het ziekenhuis, maar het is toch wel heel anders wanneer je er voor jezelf moet zijn. Ik kan niet anders zeggen dat ik echt prettig en snel geholpen ben. Ga er maar tegen aanstaan, werken op de spoedeisende hulp. Niet wetende wat je te wachten staat, wat er binnen gaat komen. Dan ook nog vriendelijk blijven. Ik heb er bewondering voor.

Thuisgekomen met een mooie blauwe arm is het toch wel even aanpassen. Je bent toch ineens veel minder mobiel. Zeker omdat het ook nog de rechterarm is, de arm die ik het meeste gebruik. Dan pas besef je hoeveel bewegingen je normaal gesproken maakt en hoe gewoon het is. Douchen en aankleden, het is even nadenken wat handig en verstandig is. Maar ook koken, groente en of fruit snijden. Ik word steeds vindingrijker.

Als dan onverwachts de deurbel gaat en een collega spontaan maaltijden komt brengen en een andere mij even ophaalt voor een vergadering. Een vriendin me naar het ziekenhuis rijdt voor een afspraak met de chirurg. Mijn dochter de schone taak op zich neemt om te zorgen dat ik gebracht en gehaald word in verband met een operatie. De vele aanbiedingen die ik krijg dat ik maar hoef te roepen wanneer hulp nodig is. Dan ben ik toch even stil, wat heb ik een grote mantel met zorgers om mij heen. Het lijkt zo gewoon, maar wat wordt het door mij gewaardeerd!

Bijzonder om zo eens aan de andere kant van de streep te moeten staan. Een leermoment. Desalniettemin ben en blijf ik een beetje eigenwijs. Eerst zelf proberen en dan pas hulp vragen. Want soms blijkt dat er meer kan dan ik dacht. Ik vind het vervelend om afhankelijk te zijn en zo zijn er waarschijnlijk velen met mij.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk