Van mijn thuisfront heb ik op mijn kop gekregen. Karin kijk je uit, je kunt tegenwoordig niet tegen jongelui alles zeggen, ook al heb je wellicht gelijk. Je moet ook om je eigen veiligheid denken. Voor je het weet loop je met een blauw oog of erger. Oeps, misschien hebben ze een punt, maar toch. Een klein beetje eigenwijs ben ik wel. Kom op zeg, moet je alles dan maar pikken of normaal vinden?

Wat is er nu gebeurd? Even boodschappen doen in de plaatselijke supermarkt. Het liefst tegen het middaguur, dan is het niet zo super druk in de winkels. Wat me opvalt is dat er kennelijk veel jongelui tussenuren hebben op school en hun zakgeld op maken met het kopen van wat te eten of te drinken in de supermarkten. Op zich niks mis mee.

Dat ze een beetje meer herrie maken en ook meer tijd nodig hebben om te beslissen wat je voor een enkele euro kunt kopen snap ik nog. Geen enkel probleem, dat hoort bij het groter worden. Die tijd hebben wij ook gehad. We zijn allemaal jong geweest.

Maar een winkel is niet echt de plaats om te gaan lopen stoeien. Een beetje vechten met elkaar, het begon nog vriendschappelijk. En ja, daar zeg ik dan wat van. En volgens mij op een vriendelijke doch dringende toon. Ik snap dat het best lastig is om het geduld op te brengen om in de rij te gaan staan, maar dat is nog geen excuus om een robbertje met elkaar te gaan stoeien.

Kennelijk was het tegen het verkeerde been van de jongelui. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om er wat van te zeggen. Ze waren niet op school en ik was zeker niet hun moeder. Wie ik wel niet was om wat te zeggen. Ik geloof niet dat ik het vroeger in mijn hoofd haalde om zo tegen een volwassene te keer te gaan. Als vervolgens een van de jongens met zijn rugzak ook steeds een bak met bloemen mishandeld en ik hem even erop wees, kreeg ik de hele riedel nogmaals over me heen. Tja, hoorde ik van een ervaringsdeskundige, dit viel nog mee. Het is vaker veel erger.....Bizar.

Zo maakte ik, enige tijd geleden, een opmerking tegen wat meisjes dat de armleuning van de roltrap er niet voor is om op te zitten. Binnen no time had ik een meute achter me aan van jongelui die het nodig vonden om te uit te dagen. Als ik het lef had om wat te zeggen, moest ik het nu voor de hele groep ook durven. Beangstigend? Ja. Gelukkig dropen ze uit eindelijk af, ik was kennelijk geen goed object om mee te rellen.

Is het beter om weg te kijken als je ongewenst gedrag ziet, omdat je bang moet zijn voor eventuele gevolgen? Uit Afrika komt een gezegde: It takes a village to raise a child. Bedoeld wordt dat er bij het grootbrengen van kinderen veel meer mensen zijn betrokken dan alleen maar de ouders. Eigenlijk de hele omgeving van een kind. Het hele dorp of anders genoemd de hele gemeenschap. Je kunt als ouders immers niet de gehele dag je kind in het oog houden.

Maar als we, als gemeenschap, niks meer durven zeggen. Het van kwaad tot erger gaat? Je maakt mij niet wijs dat het ontsporen van jongeren opeens gebeurt. Helaas zien we hier steeds meer voorbeelden van, zacht uitgedrukt, grensoverschrijdend gedrag. Gaan we dan pas ingrijpen als er echt foute dingen gebeuren? Daar hebben we een Nederlands gezegde voor; als het kalf verdronken is dempen we de put. Ik vraag me af of we dat moeten willen.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk