Soms zou ik wel mijn kop in het zand willen steken. Neem de afgelopen dagen met die zinderende hitte. Negeren en net doen alsof het niet zo is. Helaas, het werkt niet. Ik heb het geprobeerd, maar het zweet gutste van alle kanten uit de poriën. Dan maar aanpassen, me rustig houden. Beetje jammer dat mijn honden slimmer zijn dan ik, in plaats van zich druk te maken liggen ze ongegeneerd languit op de koelere vloer. Snurkend, eigenlijk de slimste manier om de dagen door te komen.

Natuurlijk wel waakzaam, ze hoeven maar een geluidje te horen en de kopjes gaan omhoog om even te kijken wat er aan de hand is. Niks spannend? Met dezelfde vaart als de kopjes omhoog gingen, zo snel liggen ze ook weer verder te snurken. Ik ben wel een beetje jaloers op ze. Ze nemen het zoals het is, ik mopper wat af op de hitte. Ook echt Hollands om dit te doen.

Mijn kop zou ik ook in het zand willen steken als ik alle nieuwsberichten van de afgelopen tijd lees. Wat gebeurt er veel waar je niet vrolijk van wordt. Negeren zou wel heel gemakkelijk zijn. Helaas werkt ook dit niet. Laten we eerlijk zijn, eigenlijk is het toch te belachelijk voor woorden. Een klein simpel voorbeeld. Ik reed laatst in mijn auto en kennelijk te zachtjes naar de zin van een achterop komende automobilist. Bij het inhalen kreeg ik als groet een middelvinger. Het ergste vind ik dat ik me realiseerde dat ik er niet eens zo heel erg van op keek. Ik was meer verbaasd geweest als de bestuurder het niet had gedaan.

Bij het uitlaten van de honden, zag Catootje een blikje liggen waar ze me kon spelen. Voor ik er erg in had schoot ze het fietspad op en een fietser moest razendsnel uitwijken. Mijn schuld, ik had beter op moeten letten. Sorry zeggen hielp niet, een scheldkanonnade viel mij ten deel. Helaas zat er geen woord Spaans bij zodat ik er nog wat van op kon steken. Eigenlijk snapte ik het wel, schrikken en dan gelijk boos worden, het had erger af kunnen lopen.

Zo zijn er nog heel veel voorbeelden te geven. Vergeleken met wat er speelt in ons land vallen mijn voorbeelden in het niet. De lontjes lijken veel korter te worden, we kunnen niet veel meer hebben. We moeten immers onze rechten verdedigen? Stel je voor dat je die kwijt raakt. En kennelijk is het geaccepteerd dat we op alles gelijk agressief reageren. Of ben je anders een watje als je dat niet doet? Ben je anders geen echte vent of vrouw? Maar hebben we naast rechten niet ook plichten? Zou het ook niet bij onze plichten moeten horen dat we respectvol met elkaar omgaan? Of hebben we alleen nog maar rechten en geen plichten meer. 

Jammer vind ik het dat het zo verhard, dat is wel wat er aan de hand is. Van kwaad tot erger en waar stopt het? Waar bereik je meer mee? Hoe zou ik reageren als ik in plaats van de middelvinger gewoon een vriendelijke groet had gekregen. Ik denk dat ik dan prettiger in de auto zit. Wie niet? Als mijn excuses geaccepteerd zouden zijn over het gedrag van mijn hondje, het was immers ook geen opzet. Hadden de fietser en ik ons dan niet beiden beter gevoeld?

Wat zou er moeten gebeuren om die lontjes weer langer te krijgen. Dat het normaal is dat we ‘leuk’ met elkaar omgaan. Ik heb echt geen flauw idee. Niemand zal het in zijn eentje voor elkaar kunnen krijgen vermoed ik zo maar. Maar met z'n allen? Volgens mij moet dat dan lukken. Starten als een kleine olievlek en die steeds groter laten worden. Volgens mij hebben we zelf een eigen keuze: steken we de kop in het zand of geven we een plezierigere invulling aan onze rechten en plichten. Of blijven we vooral vingerwijzen dat ZIJ het maar op moeten lossen. Alleen wie ‘zij’ zijn, dat bepalen we volgens mij ook zelf. We zullen ook hierin onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk