‘’Heb je het nummer van Gommers?’’

‘’Ja, meneer De Jonge.’’

‘’Bellen, nu en laat hem bevestigen dat we komend weekend 1600 bedden hebben op de ic.’’

 ‘’En als Gommers dat niet wil zeggen, meneer De Jonge?’’

‘’Hij moet. Zeg dat God het wil.’’

Het zal toch niet waar dat de lijsttrekkersverkiezing van het CDA, die geen mens in de straat een moer interesseert, plotseling groot en actueel nieuws wordt omdat de populairste corona-arts per ongeluk via een interview in de Volkskrant vertelt hoe hij er achter is gekomen dat topambtenaren plaatboefjes kunnen zijn?

Allemaal NPO2 gekeken gisteravond?

Hugo de Jonge ontkende alles. Hij had een andere herinnering. Thuis in Rotterdam baden de Rotterdamse wethouder Sven de Langen en de twee CDA-raadsleden Eskens en Segers een rozenkransje.

Een pijnlijk moment. Vooral als ooit blijkt dat die topambtenaar een wit voetje heeft willen halen en hij Gommers uit eigen beweging onder druk heeft gezet. Kan ook, hè. Je ziet je baas in de hel van een pandemie peentjes zweten en je denkt: ik ga ‘m helpen. Leer mij die wereld kennen.

Gek eigenlijk dat mensen dat zo graag willen worden, politiek leider. En dat ze er clubsgewijs zo’n tombola van maken. Ik zag Hugo stijf van ongemak lullen als Brugman om zijn voorsprong op Omtzigt in tact te houden. Spiegelende bollen. Lichtstralen in het water. Een stortvloed. Wanorde. Wat die grazige baantjesjagerij in de politiek allemaal niet te weeg kan brengen. Getverdemme.

En Gommers?

Ik was fan. Nog steeds. Maar toen hij zich op een NPO-1-avond ging bemoeien met die uitzending van Veronica Inside en vond dat Derksen excuus had moeten maken, raakte mijn fanclubvoorzitterschap toch enigszins in verval.

Te veel publiciteit kan ook vervreemdend werken. Straks blijkt hij ook nog net als het CDA en de VVD ten bate van de corrupte vastgoedbranche vóór het ontmantelen van De Kuip te zijn.