Van de week zag ik een reclame. Een moeder die op haar mobiel zat, kind er naast. Moeders kreeg pas oog voor het kind toen Google 'zei' dat het kind aandacht nodig had. Iets van deze strekking. Ik kijk normaal gesproken weinig TV en deze reclame viel me op. Vooral nu er in de media veel aandacht is voor jeugd die het kennelijk normaal vindt om in groepen op te trekken en ruzie te zoeken met elkaar.

Zou het zo kunnen zijn, dat we mede door de komst van de mobieltjes, minder oog hebben voor onze kinderen? In de tijd dat mijn kinderen jong waren hadden we in ieder geval die mobieltjes nog niet. Of in ieder geval: ze waren nog niet zo geavanceerd als tegenwoordig. Bellen en sms’en, daar hield het wel zo’n beetje mee op.

Met het uitlaten van mijn hondjes kijk ik graag om mij heen. Van alles zie je dan. Stille getuigen van 'chillen'. Helaas niet alleen zakken van chips en snoeppapiertjes, maar ook prachtige paddenstoelen, die nu her en der hun kop opsteken. Huizen waar nu al vroeger de lampen aan gaan. Een eettafel met een hele schare aan kindertjes. Vrolijk aan het eten en moeders zit op de mobiel. 

Voordeel van mijn leeftijd is dat je terug kunt kijken. Hoe was het toen mijn kinderen klein waren. Geen grote impact van mobiel en de bijbehorende social media, maar genoeg andere dingen te doen. Als moeder vond ik toch al dat je zo nu en dan tijd tekort kwam. Alle ballen hoog in de lucht zien te houden. Kinderen, huishouden, boodschappen, familie,  je vriendenkring en dan ook nog mee gaan met de tijd. Je schuldig voelen als je gewoon buiten ging zitten als de kinderen er aan het spelen waren. Er moest nog zo veel af.

Oef, toen ik eens de geschiedenis op de computer ging bekijken. Wat er gezegd werd via MSN. Ai, het werd toch eens tijd om me er in te verdiepen. Niet zozeer om alles tot in den treure te controleren, maar wel om te weten wat speelt er nu. Lid worden van Hyves. Maar ja, daar zat weer zo’n valkuil als het spel 'Landleven' in. Ik ben er wat mee geplaagd door mijn kinderen. Aan de andere kant leverde het wel weer op dat zij mij meer wegwijs maakten op de digitale snelweg. Mooie bijvangst, ik begon te begrijpen waar zij zich mee bezig hielden. Zo nu en dan bijsturen, oftewel proberen op te voeden. Niks zo moeilijk als dat. Zeker toen er ook nog whatsapp-groepen ontstonden.

Tijd en energie investeren in je kinderen, wat een energie kost dat. Kleine kinderen kleine problemen, grote kinderen grote problemen. Het bleek allemaal waar te zijn. De balans om ze zelf te laten vallen en te leren opstaan, het liefst zou je ze toch voor alles willen beschermen. Maar of ze daar zelf wijzer en beter van worden? Van aan het handje lopen, naar er naast lopen tot erachter. Met vallen en opstaan heb ik dat moeten leren.

Fijn dat je als ouder niet alleen opvoedt, maar met elkaar. Grootouders, school, de buurt. Als ouder blijf je toch als eerste aan zet. Nu achterom kijkend: ik heb zeker zo nu en dan wat steekjes laten vallen in dat breiwerk wat opvoeden heet. De steekjes heb ik zo goed als kwaad opgepakt, al dan niet met hulp. Toen ik een tijdje geleden met mijn oudste aan de wandel was en hij grijnzend aanwees waar hij regelmatig over de sloot had gesprongen met hulp van de takken van de treurwilg die daar stond…  Dan ben ik toch blij dat ik dat in ieder geval niet geweten heb. Dan is de balans van controle, weten en vrijheid toch best enigszins in balans geweest.
 
Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk