Een bijzondere dag is het vandaag voor mij. Vierentwintig jaar geleden mocht ik moeder worden van een piepklein kuiken, wat in de afgelopen jaren uitgegroeid is tot een prachtige zwaan. Inmiddels is ze een kop groter dan ik en is haar leven op de rit. Ik hoop dat er nog veel moois voor haar in het verschiet ligt. Al is ze een doorzetter en weet ze van aanpakken, niet alles heb je zelf in de hand. Met alle huidige ontwikkelingen maak ik me wel zorgen om onze en dus ook ohaar toekomst. Had ik maar een glazen bol zodat ik in de toekomst kon kijken.

Er is zoveel wat nu niet meer gewoon of normaal is. Weg zijn veel zekerheden. Nog steeds wordt ons leven beheerst door de maatregelen die er genomen zijn om te proberen het coronavirus in te dammen. Gelukkig begint er heel voorzichtig hoop aan de horizon te gloren. De scholen gaan binnenkort weer starten. Het hoe en wat zal ook nog wel de nodige hoofdbrekens opleveren voor degenen die voor de klas moeten gaan staan. Hoe moet je alles in goede banen zien te leiden met de voorwaarden die er gesteld zijn? Dat zal ongetwijfeld nog een behoorlijke klus zijn.

Onzekerheid is lastig voor mij om mee om te gaan. Wanneer zal er weer meer mogen en kunnen? Reikhalzend kijk ik uit naar het moment dat de kappers weer aan het werk mogen gaan. Ongetwijfeld velen met mij. Dan zal het wel 'in de wachtrij staan' worden voor ik aan de beurt zal zijn. Het vooruitzicht dat mijn takkenbos weer in het gareel gebracht zou kunnen worden, daar heb ik het wachten wel voor over. Hoe gewoon vond ik het eigenlijk dat ik met regelmaat mijn haren weer in model kon laten knippen en de uitgroei kon laten bijwerken. Ik hoop en duim dat de ontwikkelingen dusdanig zijn dat hier ook binnenkort weer mee gestart kan worden.

De sociale contacten, mensen ontmoeten, mooie gesprekken, al dan niet op een terrasje. Ik hoop echt dat dat op niet al te lange termijn ook weer zal kunnen. Ik hoop ook van ganser harte dat ondernemers zich staande kunnen houden in de tussentijd tot zij weer aan de slag kunnen. Zij zitten in heel zwaar weer. Maar ook dan geldt: kunnen zij dan zodanig zaken blijven doen dat het rendabel is? Ergens heb ik op social media al filmpjes voorbij zien schieten van koffie of een drankje dat vanaf anderhalve meter geserveerd wordt. Niet echt te doen, maar hoe los je dat dan wel op?

Zoals het was zal het nooit meer worden. Deze crisis hakt er zwaar in. Zorgen zijn er. Ik hoop dat we met elkaar de schouders eronder kunnen blijven zetten. Bij de pakken neer gaan zitten is niet echt een Nederlandse mentaliteit. Maar dat het niet gemakkelijk zal zijn is wel duidelijk. Met elkaar zullen we ervoor moeten gaan.

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk