Gelukkig mogen we zo langzamerhand steeds meer. De genomen maatregelen van de coronacrisis zijn niet iedereen in de koude kleren gaan zitten. Het doet mij ook beseffen hoe gemakkelijk je gewend raakt aan sommige zaken.

Neem bijvoorbeeld een bezoek aan de supermarkt. Voorheen keek ik altijd even, voor ik boodschappen ging doen, of ik wel een winkelmuntje voor het karretje bij me had. Heel snel was ik er aan gewend om dat niet meer te doen. Het karretje stond immers schoongemaakt en los al klaar op me te wachten. Ai, van de week moest ik echt even kijken of ik er nog één aan mijn sleutelbos had hangen. Ze stonden ineens niet meer los. Gelukkig hing er nog een muntje aan mijn bos.

Op mijn gemak ben ik door de winkel gaan slenteren, ik had toch niet zoveel nodig. Bovendien heb ik er een hekel aan om een boodschappenlijstje te maken. Ik loop liever alle schappen langs, dan zie ik vanzelf wel voorbij schuiven of er iets bij zit wat ik nodig denk te hebben. Wat mij opviel is dat niet alleen de producten daar liggen waar ze horen, maar dat ik ook met grote regelmaat dingen zag liggen waarvan ik zeker weet dat die daar niet oorspronkelijk zijn neergezet. Bijvoorbeeld een doosje aardbeien bij de pakken suiker. Een pak chips bij de schoonmaakproducten. Dropjes bij het toiletpapier.

Snappen doe ik het dat je af en toe wat in je karretje doet waarbij je verderop tot de conclusie komt dat je het niet nodig hebt of dat het een te groot bedrag gaat worden bij elkaar. Maar als je besluit om iets niet mee te nemen, is dan het nieuwe normaal om het dan zo maar ergens in de winkel weg te zetten? Waarom wordt dat dan niet even teruggebracht naar de plek waar het vandaan gepakt werd?

Toppunt vond ik toch wel... er stonden lange rijen voor de kassa’s. Het gros van de mensen stond gewoon geduldig te wachten. Natuurlijk was er ook wel gemopper van deze of gene. Kan ik ook nog wel begrijpen. Maar twee oudere mensen met ieder een karretje begonnen echt boos te worden dat er zulke lange rijen waren. Ze waren echt nijdig en lieten dat ook hardop merken. Puntje bij paaltje... ze liepen gewoon boos weg en lieten allebei de karretjes gewoon staan. Elk half vol. En tja, daar stonden die karretjes dan.

Met grote vraagtekens ben ik na het afrekenen naar buiten gelopen. Toch een bijzonder bezoekje aan de supermarkt. Is dit nu het vernieuwde normaal aan het worden? Ik weet niet of ik hier wel zo snel aan kan wennen. 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk