De grond knispert onder mijn voeten, de hondjes lopen vrolijk met me mee. Een merel zingt het hoogste lied. Het zonnetje schijnt. Een gewone dag. Althans, zo lijkt het. De grond is een beetje bevroren. Mijn oudste hond beseft kennelijk dat er geen vuurwerk meer afgestoken zal worden. Haar staart ligt weer in een mooie krul op haar rug in plaats van, zoals de afgelopen dagen, tussen haar poten. Er heerst rust, je hoort de vogels weer zingen. In de verte klinken kerkklokken.

Gisteren was het nog 2019, vandaag is het nieuwe jaar in alle rust voor mij begonnen. Waar ik eerst druk aan bedenken was wat het afgelopen jaar me gebracht had en welke goede voornemens ik voor mezelf op een rijtje wilde zetten, zo gewoon is het vandaag weer. De eerste dag in 2020. Raar eigenlijk.

Een kopje koffie en op mijn gemak eens het nieuws doorspitten. We hebben de hoogste fijnstofconcentratie vannacht gehad, blijkt uit metingen. Hoeveel mensen die zich dagelijks met milieuproblematiek bezig houden, hebben ook vuurwerk af staan steken? Zomaar een vraag die in mijn hoofd oppopt. 

Weer hulpverleners belaagd ondanks alle oproepen om hen, die heel de nacht voor onze veiligheid hebben klaar gestaan, met respect te behandelen. Hoever zijn we met elkaar gezonken dat we dit kennelijk apart moeten benoemen? Je hoort toch sowieso respectvol met elkaar om te gaan? Of je nu wel of geen hulpverlener bent!

Forse toename oogletsel constateert een oogarts. De totale cijfers moeten nog komen, maar we worden al jaren geadviseerd om een veiligheidsbril te dragen. Waarom dan toch weer een toename? 

Verdachten van misdrijven lijken steeds jonger te worden. Wie kijkt er nog van op als de leeftijden van daders van 16 jaar en jonger worden gepubliceerd? Waar gaat het mis?

Gelukkig is oudejaarsavond weer voorbij, we kunnen weer even lekker de boel opruimen. Met een frisse start het nieuwe jaar beginnen. Ik ben benieuwd hoeveel goede voornemens er zijn dat we eind 2020 een spetterend, vreugdevol, veilig en plezierig uiteinde gaan hebben.

Volgens mij is het grootste gemis in 2019 geweest; saamhorigheid! Misschien eens goed om hier bij stil te staan. Blijven we pikken dat daders jonger worden? We minder respect voor elkaar hebben, het kennelijk niet gewoon is om met onze handen van elkaar af te blijven?

Misschien zou ons grootste voornemen werken aan deze saamhorigheid moeten zijn. We hebben nog een heel jaar om er aan te werken. Of voelt alles toch gewoon weer gewoon? Gaan we gewoon verder daar waar we gebleven waren? Geen idee, we zullen het pas 31-12-2020 weten.

Heel veel plezier en maak wat moois in dit nieuwe jaar! Zorg dat je trots op jezelf terug kunt kijken!

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk