Het coronavirus heeft enorme impact op ieders leven. Maar ik besef goed dat de situatie voor de een heftiger is dan voor de ander. Ik heb echt een knoop in m’n buik wanneer ik verdrietige situaties hoor van bijvoorbeeld mantelzorgers. In mijn omgeving, in de kranten of door de blogs op social media.

Ik lees over de man die besluit om zijn vrouw toch nog niet te laten opnemen in het verpleeghuis. Hij kan het niet over zijn hart verkrijgen: geen bezoek terwijl ze al 45 jaar samen zijn. Dus zet hij zijn zo moede schouders er nog maar een keer onder: eten geven, de toiletgang. Soms zelfs wassen en aankleden van zijn vrouw omdat de wijkverpleegkundige zo laat komt in verband met een overvol rooster. Het huishouden komt er ook nog bij. De hulp kan helaas niet meer komen.

Ik hoor van het gezin met drie kinderen die niet naar school kunnen. De oudste en de jongste redden zich wel. Elke ochtend pakken ze hun boeken en schriften en gaan aan de slag. Dat is anders met de middelste. Een meisje wat de structuur in haar leven zo hard nodig heeft: de dagopvang, de persoonlijk begeleider en de wekelijkse oppas alleen voor haar. Ze uit haar gemis in gillen en hoofdbonken. Haar ouders zijn kapot. Haar broer en zus gefrustreerd en verdrietig.

Ik denk ook aan de dochter en zoon die zo graag hun ouders willen ondersteunen. Maar nu niet meer kunnen doen dan boodschappen voor de deur zetten en beeldbellen. Ze zien het getob en het verdriet van hun ouders die knuffels en echt contact zo missen.

Als raadslid zoek ik telkens waar ik het thema mantelzorg op de kaart kan zetten, kijk ik waar belemmerende regels weggenomen kunnen worden en vraag ik extra aandacht in deze tijd. Vanuit mijn privé leven ken ik ook de kwetsbare situaties. Ik probeer wat vaker te bellen, stuur een extra berichtje, vraag of ik boodschappen kan doen, stuur een bos bloemen of een kaartje. Wanneer we allemaal gezond zijn ga ik op een ‘anderhalvemeter in de tuin bezoekje’. Het is allemaal maar klein, een druppel. Maar ook een druppel helpt wanneer je dorst hebt.

Ik weet dat er in Ridderkerk talloze mensen hetzelfde en veel meer doen. Om de last van de ander wat lichter te maken. Diepe buiging! Het lijkt soms klein. Maar de dag zag er echt anders uit voor de man die zijn vrouw verzorgde toen er zomaar kaartjes in de bus lagen met liefdevolle boodschappen. En de moeder van het gezin was echt heel dankbaar toen er een tas werd bezorgd met allemaal knutselspullen voor de kids (en een bon voor een ijsje). En die zoon en dochter: de kinderen die de stoeptekeningen voor het huis van hun ouders maakten, brachten een lach op ’t gezicht bij hun ouders. De zorgen werden echt niet minder, maar die avond was het gesprek aan de telefoon wel wat minder zwaar. Daarom bij deze: een heel groot dankjewel! Voor je hulp, je aandacht en liefde in deze tijd. Dank voor wat je doet voor de ander. Maak het niet klein. Elke druppel draagt bij!