Mijn gedachten buitelen over elkaar. Het is weer tijd voor de tweewekelijkse column. En wat is er veel gebeurd in de afgelopen twee weken! De wereld staat op zijn kop. Waar moet je over schrijven? Er leeft zoveel, zoveel veranderingen waar we mee moeten dealen. Ook zoveel zaken waar ik aandacht aan zou willen besteden. 
 
Immers, niet alles is meer vanzelfsprekend, niet meer zoals het voorheen was. Voor velen is dit echt een onzekere en zware tijd. Onder andere qua gezondheid, baan en/of ondernemerschap. We horen ongetwijfeld genoeg in onze eigen omgeving, zien anders een en ander in de media of hebben er wellicht zelf mee te maken. Zorgen, hele terechte zorgen. Gaat het allemaal nog wel goed komen, we leken alles zo goed op een rijtje te hebben. De weg was al uitgestippeld, dan trekt er opeens een virus de wereld rond en alles staat op zijn kop. Dierbaren ontvallen ons, zeker als je het dicht in je omgeving mee maakt komt het wel heel dichtbij.
 
Gelukkig hebben er ook velen veerkracht, veerkracht om allerlei initiatieven op te zetten. Mooie acties ontstaan er. Hulp wordt gevraagd en gegeven. Vindingrijk om toch voor elkaar zien te krijgen dat, voor hen die het nodig hebben, toch een lichtpuntje ontstaat. Mooi om te zien. We hebben meer oog voor elkaar. Maar we buitelen ook over elkaar heen om het breeduit in de media te krijgen. Soms krijg ik er een beetje dubbel gevoel bij.
 
Zo nu en dan schieten me wel eens vragen door het hoofd als; daar waar we in de ‘oude’ situatie moeite hadden om achter de voordeur te kunnen komen, is dat nu ineens voorbij? Zijn er niet nog velen die eigenlijk heel hard hulp nodig hebben en het nog steeds niet zullen vragen? Hoe hoog de nood ook is?
 
Van de week was ik even aan het rommelen in de tuin. Het kan gelukkig, het is lekker weer. Mijn buren en ik lopen niet de vloer bij elkaar plat. Niet omdat we elkaar niet mogen, puur omdat we ieder ons eigen leven leiden. Mooi vond ik het dat mijn buurvrouw, op gepaste afstand, toch even aan mij vroeg hoe het met mij ging. Of ik het allemaal wel redde en of ik hen wel wist te vinden als er wat is. Dan word je toch even met de neus op de feiten gedrukt dat je wel alleen woont en ook ik inderdaad iemand ben die niet zo snel hulp zal vragen. Ik heb de rest van de dag toch met een glimlach op mijn gezicht rond gelopen. Het voelde goed.
 
Het zijn de kleine dingen die het doen, die het leven net even wat meer glans geven en dit was er zo een. En eigenlijk is het ook precies zoals ik het zelf ook graag doe. Niet altijd alles aan de grote klok hangen, maar juist op deze manier even laten blijken dat je er bent als het nodig is. Zo zie en hoor ik om me heen dat er velen zijn die het zo doen. Ouderen die de deur niet uit kunnen worden wat vaker gebeld, boodschapjes gehaald of zomaar even wat lekkers bij de voordeur gezet voor bij de koffie.
 
Mag ik oprecht iedereen bedanken die niet met grote letters in de krant komt, maar wel een glimlach op een ander zijn gezicht weet te toveren. Met een klein gebaar of opmerking. Even laten weten dat je klaar staat voor een ander indien nodig. Dank!