Toen ik als puber door mijn ouders in de net gebouwde Alexanderpolder gedropt werd, kwam er na de wanhoop snel verveling om de hoek kijken. Gelukkig was ik niet de enige, want na een paar maanden gingen leeftijdsgenoten elkaar op een straathoek ontmoeten. Voor de winkel van de fietsenmaker, waar onze Puchs gerepareerd werden.
Spannend spelen.
We slenterden door de polder en sommigen hadden net als ik een krantenwijk, zodat we al snel wisten dat de bossages die we zagen een kerkhof was: Oud Kralingen.
Altijd al geïnteresseerd in geschiedenis zocht ik in de bibliotheek naar de schaarse informatie. Daar had vroeger het dorpje Kralingen gelegen en de oude met bomen omzoomde laan naar het kerkhof was de legendarische “weg naar Kralingen.”
Omdat we ons ook ’s avonds verzamelden en niet altijd geld hadden om naar de stad te gaan, zochten we ook vertier in onze directe omgeving. Al snel besloten we in de nacht naar het kerkhof te gaan. Dat was via een paar planken over de sloot mogelijk. Eerst griezelden we natuurlijk, maar na enkele nachtelijke bezoeken besloten we “verstoppertje” te gaan spelen. Spannend als je dan alleen in het donker op zoek moest naar vrienden en vriendinnen, die je graag wilden laten schrikken. Als verstopplek had ik vaak de poort van een oud mausoleum. Extra griezelig, omdat je overdag als je er de moeite voor deed door kleine raampjes de kisten in de kelder kon zien staan.
Provinciale Staten
Nadat ik als éénling (Leefbaar Zuid-Holland) in de Provinciale Staten werd benoemd, begreep ik al snel helemaal niets voor elkaar te krijgen. Daarom besloot ik me aan te sluiten bij de fractie van de VVD. Ik vroeg als beloning twee moties op natuurgebied en de restauratie van het mausoleum van de familie Kruyff op Oud Kralingen; dat stond op instorten terwijl het tot nationaal moment was uitgeroepen. Een schande vond ik, omdat het een absoluut uniek bouwwerk in ons land betrof. Mijn nieuwe fractiegenoten zagen het belang er ook van in en de Provincie kwam financieel over de brug. De restauratie begon met instemming van de overgebleven familieleden van de familie Kruyff. De stoffelijke resten in de kelder werden elders in een grafkelder geplaatst en de zo ontstane lege ruimte werd een sfeervol columbarium.
Een flits
Na de mooie restauratie kwamen de speculaties rond het gebouw los. Uiteraard zijn alle symbolen op het gebouw bekend, zoals een zandloper (vergankelijkheid) en een vlinder (nieuw leven), maar wat is de betekenis van het hele bouwwerk? De ontwerper dhr. Kruyff moet er een bedoeling mee hebben gehad. Als snel hield men het op maconieke of vrijmetselaars symboliek, maar ik wist dat zoiets flauwekul was (inderdaad!)
Het bleef een raadsel voor me tot ik me op het bovenste beeldhouwwerk op de top ging verdiepen: een lelie de bloem is het symbool van vrouwelijkheid is! Op de top van het dak staat dus het allereerste begin van het leven. Na die ontdekking (een aha-Erlebnis) volgde de rest automatisch.
Daaronder zie je een klein torentje. In de tijd van de bouw (1911) was het zo dat kinderen pas na hun derde jaar echt levensvatbaar waren. Er was enorme kindersterfte door allerlei kinderziektes.
Dan gaat het dak geleidelijk verder tot het de oppervlakte van het hele gebouw heeft: het is de jeugd. Daarna volgt het leven van adolescentie (uitbundige bouw elementen) tot ouderdom (soberheid) tot aan de bodem. Daaronder in de kelder uiteindelijk de laatste fase: de dood.
Het hele gebouw is niet anders dan een symbolische voorstelling van het leven! Het leven dat volgens Nabokov een flits is tussen twee eeuwigheden duisternis.
Ga eens kijken, want ook de rest van het kerkhof is zeker een wandeling waard.