Afgelopen dinsdag was het weer zo ver, een persconferentie waarin we medegedeeld kregen dat we nog minstens drie weken een lockdown moeten volhouden. Zo af en toe vraag ik me wel eens af, met al deze persconferenties, waarom deze nog nodig zijn. Alles ligt van te voren al op straat. Weinig daadwerkelijk nieuws komt er dan nog, maar dat terzijde. 

Nog drie weken minimaal volhouden dat ons wereldje klein is. Al in eerdere columns heb ik aangegeven dat ik nu wel erg blij ben met mijn hondjes. Ze verplichten me om zeker vier keer per dag naar buiten te gaan. Vergaderingen verlopen over het algemeen digitaal, overleggen idem dito. Eerlijk is eerlijk, het scheelt een hoop reistijd. Maar wat mis ik het menselijk contact. Lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen; tijdens digitaal vergaderen mis ik voor mijn gevoel behoorlijk wat signalen. Jammer, maar het is voor nu niet anders. Even bij iemand zomaar binnen lopen, elders een bakje doen, het zit er niet zomaar in. Mijn kinderen zie ik ook beduidend minder. Gelukkig hebben we FaceTime, maar toch....Boodschappen doen: door het dragen van mondkapjes herken ik veel mensen niet, dus mocht ik u per ongeluk niet gegroet hebben, het is geen opzet.

Dan heb ik nog mazzel dat ik nog het nodige aan vergader- en overlegmomenten heb. Aan mijn moeder merk ik dat ze het ook steeds moeilijker begint te vinden. Als zij dan ook nog eens door een val even minder mobiel is, wordt het wereldje wel heel erg klein. De boodschappen moeten voor haar worden gedaan. Niet even naar buiten met de scootmobiel. Geen ouderenmiddag of koor. De fysio is ook even niet zo handig. Al slaat ze er zich kranig er doorheen, toch heb ik er zorg om. Zoveel mogelijk langs gaan of haar even ophalen met de rolstoel, kleine dingen die toch even de dag voor haar doorbreken. Nu besef ik ook maar al te goed dat we mazzel hebben dat we relatief dicht bij elkaar wonen.

De zorgen die ik te horen krijg van ondernemers, het water wat echt aan de lippen staat. Eigen vermogen, pensioenvoorzieningen die aangesproken moeten worden. Natuurlijk zijn er vanuit het rijk diverse steunpakketten, maar of het allemaal toereikend is en of men er überhaupt wel voor in aanmerking komt? Hoelang gaan ze het redden, maar ook al kan men straks weer ondernemen; is de achterstand dan nog wel in te halen? Zorgen over kinderen die niet naar school kunnen. Zorgen over ouderen en vereenzamen. Maar ook huiselijk geweld is een zorgpunt. Zo kunnen er nog vele zaken benoemd worden.

Alle maatregelen die er genomen worden, of je nu voor of tegen bent, hebben wel als doel dat alle gevolgen van het coronavirus zo veel mogelijk beperkt worden. Jammer vind ik het dan dat er toch nog legio mensen zijn die zich niet laten testen bij klachten en ik ook nog hoor van mensen die positief getest zijn en alsnog naar buiten gaan. 

Er is geklapt voor de zorg. Terecht, zij werken zich nog uit de naad. De impact niet alleen voor hen, maar voor vrijwel iedereen is groot. Graag maak ik een hele diepe buiging voor de vele mensen die zich wel aan alle maatregelen houden, ondanks dat het niet altijd makkelijk is. Ongetwijfeld ook soms vraagtekens zetten bij nut en noodzaak van sommige regels. Zij zijn degenen, in mijn ogen, die vaak onderbelicht worden. Hulde, diep respect. Niet voor je jezelf gaan, maar voor het “nut van het algemene” zoals dat wel eens zo mooi gezegd wordt. Wie weet komt er ook nog eens een groot applaus voor al deze mensen!

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk