De jeugd van tegenwoordig benijd ik niet. In mijn herinnering was het leven vroeger veel eenvoudiger. Simpeler vooral. Er waren maar twee Nederlandse televisiezenders. Social media was er helemaal niet. Laat staan een mobiel.

Als je buiten wilde of mocht spelen, dan ging je gewoon naar buiten. Er was altijd wel iemand waar je mee kon spelen. Als er echt niemand was, belde je gewoon bij een vriendin of vriendje aan en vroeg je of die ook mee naar buiten kwam. Je had van te voren al te horen gekregen tot hoe laat je buiten mocht blijven. Zorgen dat ik weer op thuis was, was wel eens een dingetje. Niet echt mijn sterkste kant. 

Televisie kijken deed ik eigenlijk alleen maar op de woensdag- en zaterdagmiddag. Zoveel keuze qua programma’s waren er niet. Fabeltjeskrant, Hamelen, Tita Tovenaar en Floris en Sindala werden door mij graag gevolgd. En niet te vergeten de spannende programma’s Ren je Rot en Stuif es in. Met rode koontjes van de spanning kijken als de balk naar beneden kwam. Wie weet zat er wel inzending uit het Ridderkerkse bij. De rest van de dagen was er gewoon niks, als er niemand was om mee te spelen en je zelf nergens zin in had moest je maar jezelf zien te vermaken.

Dan hadden wij het ook nog zoveel luxer dan de generatie voor ons. Kunnen we ons toch niet meer voorstellen. Geen televisie, geen mobiel, geen social media. Mijn kinderen moesten al leren omgaan met heel de dag de mogelijkheid om veel meer programma’s te kijken, de eerste stappen op social media, communiceren via MSN. In plaats van aanbellen bij een vriendje of vriendinnetje werden er afgesproken via de computer. Wat vond ik dat lastig om mee om te gaan. Een wereld die niet zichtbaar was, ik had er ook niet veel verstand van. Het was ook voor mijn gevoel ongrijpbaar en het ging zo snel...

Dan de jeugd van tegenwoordig. De wereld ligt aan hun voeten. Ze kunnen dankzij het internet overal bij en weten alles snel. Praten kan gelukkig via schermpjes met vrienden. Nu wel gemakkelijk dat het kan in deze coronatijd. Een ware zegen dat het er is. Maar aan de andere kant, hoeveel jongeren durven daadwerkelijk te zeggen dat ze zich eenzaam voelen? Praten met elkaar via het internet is wel heel wat anders dan elkaar in het echt ontmoeten. Van de week werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt doordat ik een gesprek mocht hebben met iemand die veel met jongeren werkt. Eenzaamheid onder jongeren komt veel vaker voor dan we ons realiseren. Dus naast oog hebben voor onze ouderen in deze tijd, kunnen we misschien ook met een schuin oog kijken of we wat voor de jongeren kunnen betekenen? Wie weet helpt even babbelen over de toestand in hun wereld. Ga er maar tegenaan staan. Een leeftijd hebben waarbij de hormonen nog alle kanten uitvliegen, je nog uit moet vinden wie je nu bent of wilt zijn. Dan ook nog moeten leren omgaan met de beperkingen die deze tijd helaas met zich meebrengt. Toch wel veel lastiger voor hen dan ik me realiseerde.

Karin Kayadoe
fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk