De afgelopen dagen hebben me wel weer aan het denken gezet. De demonstraties waar veel over te doen was met name. Ook ik heb een gedeeltelijke buitenlandse afkomst. Kijk maar naar mijn achternaam.

Anders behandeld worden vanwege je achtergrond. Heb ik er ooit last van gehad? Zeker, alleen heeft het me wat gedaan? Soms wel. De keer dat ik op een functie had gesolliciteerd en er over gebeld werd dat ik niet in aanmerking kwam en aan het einde van het gesprek opgemerkt werd dat ik wel heel goed Nederlands sprak... dat was zo’n moment. Eigenlijk was ik gewoon sprakeloos, waarna ik redelijk snel opmerkte dat ik waarschijnlijk langer in dit land woonde dan de jongedame aan de telefoon. Sterker nog, ik ben hier geboren en getogen. Het werd stil aan de andere kant van de lijn. Ik twijfelde nog of ik hier wel of niet boos om moest worden. Teleurgesteld was ik wel, je schrijft niet voor niks op een vacante functie. Ik heb me toen bedacht dat ze de ultieme kans mistte om van mijn kennis en kunde gebruik te kunnen maken. Dat zij eigenlijk een probleem had en ik niet.

Of de keer dat mijn zusje en ik aan de kant werden gezet met de auto. Je vraagt je dan gelijk af: waarom wij? Nu is mijn zusje nog kleiner dan ik en de politie zag van achteren niet dat er iemand achter het stuur zat... Kennelijk hadden zij alleen mijn kruin gezien als bijrijder. De reactie van de dienstdoende agenten was goud, ze gaven ruiterlijk toe waarom we stil gezet waren. Wij hebben er behoorlijk lol om gehad.

Toen ik heel jong was en vriendinnetjes mee naar huis nam werd er wel eens aan mijn vader gevraagd hoe het kwam dat hij zo bruin was. Steevast was zijn antwoord (met een dikke knipoog): Ik heb vroeger heel veel drop gegeten en chocolademelk gedronken. Nooit heb ik gevraagd of zij het geloofden. Het was daarna ook gewoon geen punt meer, het was gewoon zoals het was.

De verhalen van mijn vader over vroeger. Dat het toen niet ongebruikelijk was dat een grootgrondbezitter behalve bij zijn vrouw ook bij de vrouwelijke werknemers kinderen had. Zo’n vrouwelijke werknemer mocht van geluk spreken als de heer de kinderen erkende, wat ook niet vanzelfsprekend was. Maar ook het als Indische man trouwen met een Nederlandse vrouw, ook dat heeft haken en ogen gehad. Men was er niet aan gewend.

Als ik dan alles zo overdenk, dan kan ik er alleen maar blij om zijn dat ik de mogelijkheid heb om twee culturen van heel dichtbij mee te mogen maken. Het beste uit twee werelden kan halen. Hoe rijk ben je dan! Indisch koken met Hollandse nuchterheid zorgt er in ieder geval voor dat ik weinig aan voedselverspilling hoef te doen en dat er toch altijd genoeg is om een onverwachte gast aan te laten schuiven. En ach, lijkt het toch te weinig, dan worden de porties gewoon een beetje kleiner. Je maakt er wel of geen probleem van. Gelukkig heb ik later wel begrepen dat boerenkool met ketjap niet zo hoorde. Wat een opluchting was dat voor mij. 

Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk