Elke ochtend gaat rond 9.00 uur de telefoon. Wanneer ze opneemt hoort ze een vertrouwde stem. Of ze lekker geslapen heeft? En of er die dag nog iets op het programma staat. Echt een fijn begin van de dag, ik voel me er minder alleen door. En stel dat ik de telefoon niet kan opnemen omdat er iets met mij aan de hand is dan weet die ander het al snel. Dat geeft een gerust gevoel. Zo vertelt een mevrouw bij wie ik langs mocht komen. Zij is lid van één van de twee buurtcirkels die Ridderkerk rijk is.

In een buurtcirkel zitten negen tot twaalf mensen die in dezelfde wijk wonen en elkaar ondersteunen bij dagelijkse zaken. Denk bijvoorbeeld aan het ochtendtelefoontje, het invullen van een ingewikkeld formulier, een kopje koffie samen drinken of een boodschapje doen. De kring krijgt ondersteuning van een coach. Die coach moedigt de mensen in de buurtcirkel aan om elkaar te helpen, kijkt wie de ander kan ondersteunen. Altijd staat voorop dat men elkaar helpt en dat er geen zorg wordt overgenomen door professionals als dat niet nodig is. Een buurtcirkel geeft mensen met een klein netwerk een grotere kring om zich heen, zo is er minder vereenzaming. Mantelzorgers worden ontlast en het lijkt er op dat op termijn de zorgvraag minder groot is.

Ik vind het een gouden concept wat prachtig past bij de ambities die Ridderkerk heeft. We willen eenzaamheid voorkomen en zoeken hoe mensen gelukkig leven in wijken waar saamhorigheid is. We willen voorkomen dat mensen in zorg komen óf een groter beroep doen op de zorg. En ook belangrijk: we zoeken hoe we de kosten voor de zorg beheersbaar kunnen houden. De buurtcirkel levert echt een mooie bijdrage aan al die ambities. Maar wanneer we die ambities even laten voor wat ze zijn: volgens mij is het allerbelangrijkst dat mensen uit de buurtcirkel aangeven dat ze weer blij zijn met het leven. Ze doen er toe. Dat is waardevol en goud waard!