Wanneer een dierbare je ontvalt, dan zijn er twee opties: begraven of cremeren. De wettelijke grafrust is tien jaar, dit is vastgelegd in de Wet op de Lijkbezorging.

In de Gemeente Ridderkerk is, in de Verordening Algemene Begraafplaats Ridderkerk, vastgelegd dat een algemeen graf 20 jaar blijft bestaan. Deze termijn kan niet worden verlengd.  

Bij het uitruimen van de graven wordt eerst het gedenkteken weggehaald. De belanghebbenden kunnen dit gedenkteken eventueel opeisen. Zo niet, dan worden deze door de gemeente vernietigd.

De stoffelijke resten, wanneer deze niet herbegraven worden door de nabestaanden, komen terecht in een gezamenlijk graf, ook wel knekelgraf genoemd.

Voor zover deze summiere uitleg.

Vanmiddag las ik het Algemeen Dagblad het relaas van Corine Stolk over wat er rondom het graf van haar moeder heeft afgespeeld. Je denkt het graf van je moeder met de urn van je vader te bezoeken en dan vind je alleen maar grond. De gedenksteen is verdwenen, een mokerslag voor nabestaanden. 

Hoe is het mogelijk dat een gedenkteken binnen tien jaar wordt verwijderd, terwijl de grafrechten voor 20 jaar zijn betaald. Ook vreemd is het dat de urn van de vader van de nabestaande in het graf van haar moeder zou zijn bijgezet.

Wanneer ik het artikel in het AD lees en de info die ik via de website van de Gemeente Ridderkerk en de Wet op de Lijkbezorging heb opgezocht, dan voel ik een partij woede in mij opkomen. 

Zelf heb ik mijn ouders in een korte periode achter elkaar verloren. De pijn daarvan is niet na 20 jaar grafrechten verdwenen.

Persoonlijk vind ik dat de Gemeente Ridderkerk te weinig heeft gedaan voor de nabestaanden om hen gerust te stellen na deze “blunder”, een ander woord kan ik hiervoor niet vinden. 

Het plaatsen van een gedenksteen is maar materiaal en zichtbaar, maar wat veel belangrijker is datgene wat niet zichtbaar is. Zijn de stoffelijke resten en de urn inderdaad in dit graf terug te vinden? 

Om hier zeker van te zijn zou het burgemeester Attema sieren om, met goedkeuring van nabestaanden, het graf te openen, en op basis van een DNA test de nabestaanden zekerheid te geven dat de ouders inderdaad nog in het graf rusten.

Er is namelijk niets erger dan onzekerheid en geestelijke onrust hierover.

Ik mag van de Gemeente Ridderkerk, na deze enorme blunder, toch wel enige menselijkheid verwachten. 

En zoals wij hier zeggen: “geen woorden, maar daden”.