Eigenlijk zou dit een mierzoete column moeten worden, vandaag is het immers Valentijnsdag. De dag van de anonieme of openlijke liefde. Weleens heb ik vol spanning heel de dag de deurmat in de gaten gehouden, maar het is nog nooit voorgekomen dat hij vol lag. Scheelt ook weer een hoop hoofdbrekens om te achterhalen wie de anoniemen zijn.

In mijn schildergroepje van de verlengde school afgelopen week was Valentijnsdag ook onderwerp van gesprek. Van een meisje hoorde ik dat haar verkering uit was, dus dan maar een schilderij maken voor moeders. De reden dat de liefde over was werd me ook nog even haarfijn uitgelegd. De jongen bleek een player te zijn. En dat uit de mond van een 10-jarige. Hij had niet verteld dat hij ook verkering met een ander meisje had. Tja, dat pikte ze niet. Op zich schijnt het niet erg te zijn als je een ‘relatie’ hebt met twee, maar dan moet je het wel weten, werd mij verteld. Toch was ik nieuwsgierig wat dat verkering hebben dan inhield. Zo werd het mij uitgelegd: Het is dan dat je elkaar aardig en leuk vindt, met elkaar speelt en af en toe knuffelt. Ik moest er wel om grijnzen. Heerlijk deze onbevangen gesprekken.

Toch maak ik me wel zorgen om de kinderen, de jeugd in zijn algemeenheid.  Steeds vaker hoor ik om me heen dat de opvoedkundige taak niet meer bij de ouders ligt. Althans dat ouders verwachten dat dat wel op school gedaan wordt of bijvoorbeeld op de buitenschoolse opvang. Dat het niet gewoon is dat je als ouder leert aan je kind om een jas dicht te maken, zindelijk te worden, veters te strikken. Het zijn zo maar wat voorbeelden die ik zo in de wandelgangen hoor.

Als ik dan ook nog zo het dagelijks nieuws hoor en lees, wat er speelt en gedaan wordt door jeugdigen, dan maak ik me nog meer zorgen. Natuurlijk snap ik dat je geen vierentwintig uur per dag zicht hebt op wat je kind uitspookt. Maar als ouder hoop ik toch wel dat je je interesseert in welke wereld je kleine zich begeeft. Het is best lastig, dat begrijp ik wel. Geen kind zal alle WhatsApp-groepen laten zien en lezen aan zijn ouders. Ongetwijfeld ook niet vertellen waar die allemaal is geweest. Maar vragen we er wel eens om? Gaan we wel eens op het gemak rond de tafel met het grut zitten om een en ander eens te uit te praten? Vertellen we nog wel wat normen en waarden zijn, wat wel en niet kan? Checken of je kind zich veilig voelt en geen dingen naar buiten mee hoeft te nemen ter verdediging van zichzelf?

Wellicht heb ik makkelijk praten, de mijne zijn al groot. Inmiddels ook al de deur uit. Ze doen het goed en ik ben ook vreselijk trots op ze. De tijd van baby tot jong volwassene heb ik wel als knetterhard werken ervaren. Het kwam zeker allemaal niet aanwaaien. Streng moest ik ook regelmatig zijn, inventief zijn om verkeerde gewoontes af te leren. ‘Kleine kinderen kleine problemen, grote kinderen grote problemen’ wordt er wel eens gezegd. Ook dat bleek waar te zijn.

De jeugd heeft de toekomst en dat is ook zo. Maar dan moeten we ook met zijn allen er voor zorgen dat ze ook daadwerkelijk een toekomst hebben. Wie weet wordt er ooit nog eens een blije kinderdag in het leven geroepen. Kan er best bij naast al die andere feestelijke dagen...
 
Karin Kayadoe
Fractievoorzitter Leefbaar Ridderkerk