Mens in een uniform?

20 July 2018, 11:22 uur
Columns
mainImage
Digitaal Dagblad
Afbeelding is niet meer beschikbaar

“Bij een brand in een natuurgebied is politie ingezet om omstanders ervan weg te houden.” Zomaar een bericht tijdens het nieuws op de radio. Eigenlijk bizar, vindt u niet? Worden de hulpdiensten ingeschakeld om een brand te bestrijden, is er ook nog extra hulp nodig om nieuwsgierigen op afstand te houden.

Vinden we het tegenwoordig normaal dat alles direct te zien moet zijn op alle social media kanalen? Is men er op uit om ‘de’ primeur te hebben? Niet alleen bij zo’n brand staan we allemaal met ons mobiel in de aanslag. Bij een reanimatie, zeker op straat, moet men ook al rekening houden dat omstanders weg gehouden worden. Puur en alleen al om hulpverleners de ruimte te geven om te proberen een leven te redden.

Dan stel ik me toch voor dat ik degene zou zijn die daar ligt en hulp nodig heeft. Dat men met man en macht bezig is om je motor weer draaiende te krijgen. Hoe zou je je voelen, als je weet dat er ook energie verdwijnt naar het op afstand houden van anderen? Je het gemopper moet horen van mensen die balen dat ze er niet beter zicht op hebben. Irritant toch dat de pliessie je dan op een afstand houdt....het gaat toch immers niet om het slachtoffer?

Hoe zou je je voelen als je in zijn of haar schoenen staat. Vergeten we met zijn allen weleens dat er in die uniformen van politie ook gewone mensen zitten? Mensen die zich met hart en ziel inzetten om te kunnen helpen, daar waar ze kunnen. Mensen die het nodige te verwerken krijgen, zaken die ze niet snel kunnen en willen vergeten. Hoe gemakkelijk is het om er tegenaan te schoppen.

Een klein tipje van het gevoel om in die schoenen staan heb ik mee mogen krijgen. In de tijd dat ik mij oriënteerde op het gebied van veiligheid had ik de mogelijkheid om een dienst mee te draaien bij de politie. Daar loop je dan op straat naast een man in uniform. Wat word je dan anders behandeld! Tegen de tijd dat het lunchtijd was, maakten we het plan op om een lokale specialiteit op te halen en dat op te eten op het bureau. Bijzonder dat er dan tegen je gezegd wordt; Karin zou jij het tasje met eten willen dragen? Anders komt er weer commentaar als ik dat doe......Bijzonder toch? Dat je na moet denken hoe de buitenwereld er tegen aan kijkt, terwijl je ook gewoon recht hebt op een lunchpauze....

Dan maak je ook nog van dichtbij mee dat men ingezet wordt bij een reanimatie van een kind, welke helaas niet gelukt is. De verslagenheid in de ogen ziet en vervolgens diezelfde mensen ‘s middags een rollerbankcontrole ziet doen. Daar krijgen ze vervolgens het nodige naar hun hoofd geslingerd. Daar heb heb ik het dan moeilijk mee. Hoe zouden ze thuis ‘s avonds op de bank zitten?

Natuurlijk zijn het geen engeltjes, doen ze ook zeker weleens wat verkeerd. Maar ga er maar tegenaan staan. Altijd als eerste opgeroepen worden bij calamiteiten of ongeval. Slecht nieuws moeten brengen bij nabestaanden. Hoe moeilijk moet het dan ook soms zijn om ook de mooie dingen te blijven zien. Want laten we eerlijk wezen, die zijn er zeker ook.

Jaren terug heb ik ooit een motorongeluk gehad. In het ziekenhuis werd geconstateerd dat mijn voet verbrijzeld was. Ik heb het geluk gehad dat ik redelijk ervan kon herstellen. De eerste die ter plaatse kwam, was een politieagent in vrije tijd. Direct kon hij de juiste mensen bereiken, zodat ik zo snel mogelijk geholpen werd. Het laat in mijn ogen zien dat hulp geven aan hen die het behoeven in je bloed zit. Hij had immers ook gewoon door kunnen rijden.

Het zijn net mensen, mensen met het hart op de juiste plaats. En ja, net als andere mensen maken ook zij weleens fouten of pakken zij het een en ander minder handig aan. Houdt u er ook erg in dat in dat uniform een mens zit? Een mens zoals u en ik!

Karin Kayadoe
Raadslid Leefbaar Ridderkerk